DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca FCI)
Grupa: 5 FCI (szpice i psy pierwotne), sekcja 2 (nordyckie psy myśliwskie). Próby pracy obwiązują w krajach nordyckich (Norwegia, Szwecja, Finlandia)
Wrażenie ogólne: typowy szpic o krótkiej, zwartej sylwetce, z ciasno zwiniętym na grzbiecie ogonem
Wielkość: 52 cm dla psa i 49 cm dla suki
Głowa: klinowata, sucha, dość szeroka pomiędzy uszami. Mózgoczaszka lekko wysklepiona, stop wyraźny, ale nie mocny, kufa zwężająca się ku nosowi, nos czarny, wargi suche
Oczy: niewyłupiaste, ciemnobrązowe
Uszy: wysoko osadzone, niewielkie, trójkątne, pewnie stojące i bardzo ruchliwe
Ogon: wysoko osadzony, dość krótki, mocno skręcony na grzbiecie, a nie na boku
Sierść: sierść średniej długości, prosta i twarda, z obfitym podszerstkiem. Niewielka kryza i portki
Maść: szara w różnych odcieniach (każdy włos ma czarną końcówkę), najciemniejsza na tułowiu, jaśniejsza sna brzuchu i kończynach, za łopatkami tworzy rysunek „uprzęży”. Czarna maska
Szczypta historii
Pochodzenie elkhunda nie jest jasne. Najstarsze fragmenty kostne, które przypisać można psom podobnej wielkości i typu, znalezione w jaskini w położonym na południowym zachodzie nadmorskim Jaeren, datowane są na 5 do 4 tysięcy lat p.n.e. W tym czasie Norwegię zamieszkiwały plemiona pochodzące z Europy. Ale dzisiejszą postać pies ten zawdzięcza też syberyjskim łajkom, które znacznie później przybyły na Półwysep Skandynawski z plemionami uralskimi.
Od początku zadaniem tych psów była pomoc w polowaniu, głównie na łosie, i stróżowanie, a ich użyteczność potwierdzają podania z czasów wikingów. Czworonogi te nazywano wówczas „dyrehund”, występowały one w rozmaitych lokalnych typach, a selekcja nastawiona była wyłącznie na cechy użytkowe. I tak było aż do XIX wieku, kiedy to w 1865 roku pierwszy nowożytny opis psów na łosie pojawił się w artykule w „Kalendarzu myśliwskim”. W roku 1877 na pierwszej w Norwegii wystawie psów rasowych, zorganizowanej przez związek myśliwych, pokazano piętnaście osobników. Wtedy też powstał wzorzec rasy, a elkhund stał się psem nie tylko pracującym, ale także wystawowym. Już w następnym roku pierwsze czworonogi sprowadzono do Wielkiej Brytanii, jednak klub rasy powstał dopiero w 1923 roku. Natomiast od lat trzydziestych psy te hoduje się w USA.
Dziś elkhundy hodowane są przede wszystkim w krajach nordyckich, głównie przez myśliwych, a kluby hodowców zajmują się przeważnie organizowaniem prób pracy. Liczba psów pokazywanych tam na wystawach stanowi jedynie ułamek całej populacji. Inne kraje, w których osobniki tej rasy występują w miarę licznie, to USA i Wielka Brytania – na Wyspach to wyłącznie psy wystawowe i do towarzystwa; podobnie jest w Australii i RPA. W Europie występują nielicznie, a hodują je niemal wyłącznie myśliwi. Jak to zwykle bywa w przypadku ras użytkowych, psy wystawowe różnią się nieco od pracujących – u tych pierwszych zwraca się uwagę na umaszczenie, które powinno być jasne, o srebrzystym odcieniu. Psy pracujące często są większe i ciemniejsze.
Jeśli chcesz się dowiedzieć więcej o tej rasie, zapraszamy do zakupu archiwalnych numerów miesięcznika „Przyjaciel Pies” 3/16
